2003ல் சிகாகோவில் இருந்த போது ஒரு வாரயிறுதியில், இரவுணவிற்குப் பின் ஏழெட்டு நண்பர்களுடன் கிளம்பி விஸ்கான்சின் மாகாணத்தில் இருக்கும் மேடிசன் என்னும் நகருக்கு காரில் சென்றோம். கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணிநேரப் பயணம். இரண்டு கார்களில் கிளம்பி நாங்கள் சென்றது, ஒரு நண்பரின் வீட்டிற்கு. நண்பர் என்றால் எங்களுடன் வந்த ஷங்கர் என்பவனின் நண்பர். ப்ரண்டோட ப்ரண்ட். வேறு யாரும் அவரை முன்பின் பார்த்தது கூட கிடையாது.
மேடிசன் போய் சேர்ந்த போது நள்ளிரவாயிருந்தது. அந்த அப்பார்ட்மெண்ட்டில் ஷங்கரின் நண்பரும் அவரின் மனைவியும் மட்டுமே இருந்தார்கள். ஒரு டீயோ காபியோ போட்டுக் கொடுத்தார் நண்பரின் மனைவி. நாங்கள் யுனோ சீட்டாட்டம் விளையாட ஆரம்பித்தோம். நாங்கள் அங்கே போக காரணம் இரவெல்லாம் டீவி பார்ப்பதற்காக.
காலையில் எட்டு மணி அளவில் அரைகுறை தூக்கத்திலிருந்தோம். நண்பரும் அவரின் மனைவியும் சேர்ந்து சட்னியும் சாம்பாரும் முப்பது – நாற்பது இட்டிலிகளும் சமைத்தார்கள். தூக்கக் கலக்கத்திலிருந்த எங்களுக்கு அது தேவாம்ருதமாய் இருந்தது. சாப்பிட்ட பின் ஒரு பில்டர் காபி. சுமார் பத்து மணி அளவில் கிளம்பி சிகாகோ வந்து சேர்ந்தோம்.
போன ஞாயிறன்று காலை வீட்டின் அருகே இருக்கும் நண்பர்களின் வீட்டிற்கு குடும்பத்துடன் சென்றிருந்தேன். அவர்கள் வீட்டில் அன்று காலையுணவு கம்பங்கூழ், பின்பு மிகச் சுவையான ரவா உப்புமாவும் புதினா தொக்கும். பின்பு ஒரு சுடச்சுட பில்டர் காபி.
அந்த காலையுணவை முடித்த போது இருபது வருடங்களுக்கு முன் மேடிசனில் இருந்த அந்த நண்பரும், அவரது மனைவியும் அவர்கள் வீட்டில் சாப்பிட்ட சுவையான இட்லி சாம்பாரும் ஞாபகம் வந்தன. அதற்கு இன்னொரு காரணமும் இருந்தது. அந்த இரண்டு காலை உணவுகளுக்கும் இடையே இருந்த பொதுவான விஷயம், கிரிக்கெட் உலகக் கோப்பை இறுதிப் போட்டியில் இந்தியா ஆஸ்திரேலியாவிடம் தோற்றது.
லியோ திரைப்படத்தின் முதல் பாதிக்கும் இரண்டாம் பாதிக்கும் எழாம் பொருத்தமாகி, இயல்பாய் இருந்த திரில்லர் படத்தை இடைவேளைக்குப் பின் அரை டஜன் வில்லர்கள்(!) அடைத்துக் கொண்டு, நம்மையும் நரபலி கொடுக்கக்கூடிய அபாயத்துக்குத் தள்ளிவிட, முடிவில் விஜய் த்ரிஷா, கௌதம் மேனன் என்று யாவரும் சுபம்.
Explore the unseen repercussions of violence in Tamil films on our youth. Our latest PesumPadam podcast episode tackles this head-on, questioning where artistic license ends and social responsibility begins. Tune in!
dall-e3 வடிவமைத்த நகரத்தில் ambient computing வரைபடம்
இது செயற்கை நுண்ணறிவு (அதாவது சுருக்கமாக AI) மென்பொருள்களின் காலமிது என்பதை உங்கள் வீட்டுச் செல்ல பூனைக்குட்டி கூடச் சொல்லும். அந்த அளவுக்கு ChatGPT போன்ற மென்பொருள்கள் பெருகி அடுத்த கமல் படத்தை அவருக்குத் தெரியாமலே எடுத்து விடக்கூடிய அபாயம் வரை வந்துவிட்டது. இருக்கிற பிக்பாஸ் மும்முரத்தில் அவரும் அதை வரவேற்கலாம்.
இந்த வளர்ச்சி கணினி யுகத்தில் ஒரு அடுத்தகட்ட பாய்ச்சல். கடந்த எண்பதாண்டுகளில் நடந்த பல்வேறு கணினியுக பாய்ச்சல்கள் இவ்விவை –
கணினிகள் ஒரு பெரும் சோதனைச்சாலையை அடைத்துக் கொள்ளும் சைஸில் மெயின்ஃப்ரேம்கள் என ஆரம்பித்தன
ஒவ்வொரு வீட்டின் மேஜையிலும் ஒரு டெஸ்க்டாப் கணினி என்று பில் கேட்ஸ் போட்ட சபதத்தில் சிறிதாகி மேஜைக்கணினியாய் உட்கார்ந்தன
எல்லா கணினிகளையும் கம்பிகள், கேபிள்கள், ரேடியோ அலைகள் மற்றும் இன்னபிற வகையான நெட்வொர்க்கிங் கட்டமைப்பு வழியாக இணைத்ததால் என்னாகும் என்று ARPANETல் இருந்த இரு விஞ்ஞானிகள் நினைத்ததால் கணினிகள் இணையமாகின.
பின்பு ஸ்டீவ் ஜாப்ஸின் தயவால் கையடக்க ஸ்மார்ட்ஃபோனாகின.
தற்போது நாம் பிரவேசித்துக் கொண்டிருப்பது அடுத்த யுகத்தில். அதாவது கலியுகத்தின் ஒரு உப-யுகம், செயற்கை நுண்ணறிவுயுகம்.
இதில் அடுத்து வரப்போவது Ambient Computing. தாயுமானவர் சொன்ன அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் பிரகாசமாய் போல நீங்கள் எங்கு பிரவேசித்தாலும் அங்குத் தங்கு தடையின்றி உங்களைப் பின்தொடரும் நுண்ணறிவு கொண்ட ஒரு கணினி. அதை உங்கள் கைப்பேசியைப் போல ஆன்/ஆஃப் செய்ய வேண்டாம், உங்கள் முகத்தைக் காட்டியோ, கைநாட்டு வைத்தோ , சம்பந்தா சம்பந்தமில்லாத எண்களை அழுத்தியோ உள்ளே நுழைந்து ஒவ்வொரு appஆகச் செயல்படுத்தி நடந்தது என்ன என்றெல்லாம் அறிய வேண்டியதே இல்லை.
எங்கெங்கும் நிறைந்த அடுத்த கணினியுகத்தில் இவையெல்லாவற்றையும் தானாகப் புரிந்து கொண்டு உங்களுக்கு வேண்டிய போது, உங்களுக்கு வேண்டிய மாதிரி, எதை வேண்டுமானாலும் ஆறிவுரைக்கக்கூடிய கணினி வரப்போகிறது. இதைக் கணினி என்றே சொல்லலாமா என்றெல்லாம் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
சுருக்கமாக இப்படிச் சொல்லலாம் – தேர்தல் வாக்குச் சேர்க்கப் போகும் அரசியல் தலைவருடனேயே பவனி வரும் அவரின் சிலபல உதவியாளர்களைப் போல, வேண்டிய நேரத்தில் உணவளித்தும் , இளநீர்-கூல்ட்ரிங் தந்தும், தேவைப்படும் போது எதிர்க்கட்சியின் அன்றைய செய்தியை அவ்வப்போது காது கடித்தும், சமூக வலைத்தளங்களில் புகைப்படம் எடுத்து போடுபவரை மாதிரி.
உங்களை முற்றிலும் புரிந்த, அறிந்த ஒரு நுண்ணறிவு இயந்திரம். ஆம் ஒரு ஹார்ட்ஃவேர் சாதனம். அதனுள் இருப்பது ChatGPT போன்ற ஒரு நுண்ணறிவு மென்பொருள். இதை எப்படி வடிவமைப்பது என்பது தற்போதுள்ள ஒரு சவால். அது அவரவர் காதில் மாட்டிக் கொள்ளும் சாதனமாகவும், வீட்டில் ஆங்காங்கே சுவற்றுபல்லியாய் தொங்கிக் கொண்டும், காரிலும், போனிலும், அலுவலகத்திலும் எங்கெங்கும் தொடரும் இயந்திரம். இதை இயக்க வேண்டியதில்லை, பாஸ்வோர்ட் தேவையில்லை, சார்ஜ் கூடச் செய்ய தேவையிராது(கொஞ்சம் காதில் பூ) என்றெல்லாம் சொல்லி கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இதில் மிக முக்கியமான அம்சம், அந்த இயந்திரத்துக்கு இருக்கக்கூடிய contextual awareness, தமிழில் சூழ்நிலை விழிப்புணர்வு என்று விரித்துச் சொல்லலாம். உங்களுடைய தேவை என்ன என்பதை அறிந்து அருளும் கண்ணுக்குத் தெரியாத உதவியாளர். சுருக்கமாய் கடவுள்.
பி.கு: இயந்திராவின் போன பகுதி வெளிவந்தது 15 வருடங்களுக்கு முன் – இயந்திரா 4 – டுவிட்டர் குழப்பங்கள். இன்னமும் டுவிட்டர் குழப்பம் விட்டபாடில்லை.
In the cinematic cosmos, a Rajinikanth movie universe is a galaxy unto itself. Each film, woven with a blend of myth, magic, and humanism, forms a constellation of narratives that often transcend the barriers of logic and reality. Within this universe, Rajini, with his inimitable style and charisma, plays roles that are both timeless and larger than life. His various characters possess unique abilities(!), and often represent ideals of justice, courage, and the triumph of the ordinary over the extraordinary, a striking similarity to Joseph Campbell’s The Hero with a Thousand Faces.
The greatness of this universe lies in its ability to connect with audiences across different generations and backgrounds, touching upon universal emotions and philosophies. The intriguing combination of grand visuals, gripping storylines, memorable dialogues, and Rajini’s unparalleled screen presence creates an experience that’s unlike any other in Indian cinema. What makes this universe unique is not just the fantastical elements but the natural integration of deep cultural ethos and moral values, all presented in a way that resonates with the masses. It’s a world where traditional and modern narratives come together, making it a universe that truly belongs to Rajini and one that will forever remain etched in Indian film history.
Since the release of Murattu Kaalai 43 years ago, almost every Rajini film has become a remarkable occurrence where his cinematic universe collides with the distinct creative vision of his directors. Starting with filmmakers like SP Muthuraman, Rajasekhar, and KS Ravikumar, and leading up to Shankar, each collaboration represents a collision of these unique universes. In some instances, Rajini’s universe takes precedence, whereas in others, the director skillfully integrates Rajini’s persona into their own narrative world. This complex interplay is vividly illustrated in Rajini’s recent collaborations with directors like Shankar, Karthik Subbaraj, and Pa. Ranjith. Shankar’s inventive storytelling and visual flair, combined with Rajini’s unparalleled charisma, resulted in Sivaji, a film filled with visual spectacle and a meaningful social theme. Karthik Subbaraj’s Petta achieved an engaging fusion of cutting-edge narratives and Rajini’s iconic presence. Meanwhile, Pa. Ranjith’s emphasis on social justice in Kaala intersected with Rajini’s legendary allure to create poignant societal reflections. These collaborations exceed conventional cinematic boundaries, crafting new territories where the director’s specific style and Rajini’s enduring appeal harmonize. This melding of these creative worlds enhances the singular brilliance of both Rajini and the directors, culminating in exceptional cinematic experiences that form a distinctive spectacle which still continues (48 years and more to come) to captivate Tamil audiences and others around the globe.
Among the collaborations that stand out as exceptions are those with directors Mahendran and Mani Ratnam. In Thalapathi, a rare and compelling collaboration unfolded between Rajini and Mani, significantly departing from Rajini’s typical larger-than-life superstar persona. Mani’s cinematic universe, known for its poetic storytelling, nuanced characters, and emotional depth, provided a different stage for Rajini. Here, he seamlessly shed his iconic image (the word superstar missing in the titles) to embrace a role shaped by Mani’s subtle and intricate direction. During a recent interview at the Ponniyin Selvan audio release function, Rajini detailed how Mani helped him shed the superstar persona for the movie, even citing a specific example where a prop shoe was replaced with a simple sandal, allowing Rajini’s own universe to recede and situate him firmly in Mani’s world of realism.
This fusion of Mani’s artistic sensibilities with Rajini’s skillful acting resulted in a portrayal that was genuine and grounded. It enabled audiences to see Rajini in a manner that went beyond his usual roles, revealing a complexity seldom explored, except may be in Johnny, Mullum Malarum and few others. Symbolizing a harmonious alignment of two cinematic titans, with Thalapthi this duo made a film that endures as a timeless classic. It serves as a testament to Rajini’s versatility and Mani’s storytelling genius, illustrating how an actor’s full immersion in a director’s universe can elevate a film to unparalleled artistic excellence.
Since 1980, every Rajinikanth movie has been characterized by the degree to which a director successfully integrates Rajini’s unique cinematic universe into their own vision. The prospect of seeing another film like Thalapathi where Rajini entirely sheds his superstar persona, seems almost non-existent. Critics and reviewers longing for a departure from the quintessential Rajini movie might as well return to their usual pursuits like drinking coffee or contenting themselves with online discussions and YouTube analytics. Meanwhile, a new generation of filmmakers, who have been shaped by Rajini’s influence are eager to infuse his iconic presence into their own creative landscapes. Directors like Karthik Subbaraj have attempted to blend contemporary cinematic techniques with traditional mass-entertainment elements to continue the rich legacy of the superstar.
In Jailer, Nelson with a distinct directorial style that is apparent in films tries something similar. His approach to filmmaking is marked by an combination of quirky humor, unconventional narratives, and layered character development. His characters are often placed in unconventional scenarios, compelling them to make choices that lead to unexpected and entertaining consequences.
The plot of Jailer unfolds in a manner characteristic of Nelson’s filmmaking, delving into the intricate character of an ex-Jailer trapped in an unconventional situation. This leads to unexpected twists and turns, seasoned with Nelson’s signature comic situations. Known for his ability to craft worlds filled with quirky characters and dark humor, Nelson manages to integrate Rajini’s cinematic universe seamlessly. The result is a film that offers a communal cinematic experience, best savored with friends and family in a theater. Much like Doctor, Jailer plays out with a vibrancy when experienced on the big screen, making it a movie that’s more a lively thiruvizha in a cinema hall rather than a quiet evening’s watch-at-home movie.
At 72, Rajini’s performance in Jailer showcases his classic comic instincts, not through mere witty one-liners, but through impeccable delivery and an extraordinary ability to find humor in mundane situations, leaving the audience thoroughly entertained. Moreover, the fleeting flashback to a younger MuthuPandian in Jailer isn’t merely a throwback; it conjures nostalgic echoes of AlexPandian from Moondru Mugam. The villainous nuances, marked by an intense gaze, menacing voice, and commanding aura, add layers of fascination to his older character. It’s a perfect blend of the old and the new, a reminder of Rajini’s timeless appeal, and an example of how age has not dimmed, but rather enriched the superstar’s indomitable screen presence.
Rajini is not merely a star; he’s a cinematic excellence. As Jailer adds another glowing chapter to his illustrious career, Rajini’s legacy is not just etched in reels but lives in the shared joy, tears, and memories of a generation that grew up witnessing a legend at work.
kirukkal.com 