போன மாதம் ஆப்கானிஸ்தானில் சரித்திரம் புரண்ட நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்துக் கொண்டே இந்தியர்கள் ஜனகணமன பாடி, சாக்லெட்டை விழுங்கி, அதன் ப்ளாஸ்டிக்கை கசக்கி கீழே போட்டு இந்தியாவின் 75வது சுதந்திர தினத்தைக் கொண்டாடினார்கள்.
சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு இத்தனை வருடங்கள் கழித்தும் அச்சுபிச்சுத்தனமாக இரவில் வாங்கினோம் இன்னமும் விடியவேயில்லை என்று பேசிக்கொண்டிருக்கும் திராபைகளைப் பற்றிக் கவலைப்படத் தேவையில்லை.
இந்தியாவைப் போல் ஒரு சுதந்திரமான நாடு எங்குமேயில்லை. தனி மனித சுதந்திரத்தை நாம் அடுத்த கட்டத்துக்குக் கொண்டு சென்று விட்டோம். எந்த அடி சுவரிலும் பான் துப்பி, எந்த தெரு ஓரத்திலும் பிஸ்ஸடித்து, எப்படி வேண்டுமானாலும் குறுக்காக ரோட்டை க்ராஸ் செய்து என்று எந்த நாட்டிலும் அனுமதிக்கப்படாத சுதந்திரம். ப்ராங்போர்ட்டில் இமிக்ரேஷன் ஆபிஸர் சொல்வதை அமைதிப் பசு மாதிரி கேட்டுக் கொண்டு கோட்டுக்கு அந்தப் பக்கமாய் நிற்பவர், சென்னை விமான நிலையத்தின் இமிக்ரேஷன் ஆபிஸரின் கணினியுள் தலைவிட்டு பார்த்துக் கொண்டிருப்பது சுதந்திரமில்லாமல் வேரென்ன.
நமக்குப் பெரியவர்கள் சொல்லிக் கொடுக்காமல் போனது, சுதந்திரம் என்பது இதுவல்ல. பிரிட்டனிடமிருந்து நாம் மீண்டும் பறித்துக் கொண்டது, ஜனநாயகத்திற்கான சுதந்திரம். இந்தியா போல் பொருளாதாரத்தில் இன்னமும் வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் நாட்டில், 1.4 பில்லியன் மக்கள் ஜனநாயகம் என்ற எண்ணத்தில் ஆர்வத்துடன் ஈடுபடுவதே ஒரு அற்புதம். மேலும் 75 ஆண்டுகளாக அதைத் தக்கவைத்துக்கொள்வது ஒரு சாதனை. அதுவும் பக்கத்து நாடுகளில் உள்ள ஆசாமிகள் செய்யும் விஷமங்களைப் பார்த்த பின்பும் இந்தியாவில் ஜனநாயகம் செழிப்பாக இருப்பது பெருமைப்பட வேண்டியது தான். கண்டிப்பாக இந்தியா முறைகேடுகளும் குறைகளும் உள்ள ஒரு அபூரண ஜனநாயகம். அப்படிச் சொல்லப் போனால் எதில் தான் குறையில்லை.
மனிதக்குலத்தின் ஆறில் ஒரு பங்கு இருக்கும் இந்தியாவில் ஜனநாயக விழுமியங்களுக்கு இன்னமும் மக்கள் அர்ப்பணிப்போடு இருப்பதைக் கொஞ்சமாவது கொண்டாடித்தான் ஆக வேண்டும். வந்தே மாதரம் என்ற அந்த பிரம்மாண்ட கனவைக் கண்டவர்கள் சந்தோஷப்பட்டிருப்பார்கள்.
தீவிரவாதத்துடன் சேர்த்து உடனடியாக அழிக்கப்பட வேண்டியது இந்த கெட்ட கரோனா வைரஸ். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் சாதாரண வாழ்க்கைக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்த அமெரிக்காவில் மீண்டும் வெறியாட்டம் போடுகிறது இந்த டெல்டா கரோனா தொற்று. பிள்ளைகள் கோடை விடுமுறை முடிந்து பள்ளி திரும்பும் இந்த நேரத்தில் மருத்துவமனைகள் நிரம்பி வழிகின்றன. பல மாநிலங்களில் மீண்டும் மாஸ்க் அணிந்தே ஆகவேண்டிய கட்டாயம். பல நிறுவனங்கள் தடுப்பூசியைக் கட்டாயமாக்கினால் பணியாளர்கள் ராஜினாமா செய்து விடுகிறார்கள் எனப் பயந்து போய் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பல் இல்லாத வைரஸ் சிரிக்கிறது.
அமெரிக்காவின் தற்போதைய அரசு இயந்திரம் கொஞ்சம் ஓய்ந்து தான் போய் விட்டது. பதவிக்கு வந்தவுடன் அரசியலாக்கப்பட்ட வைரஸை மீண்டும் விஞ்ஞானமாக்கப் பார்த்தார்கள் . எல்லோருக்கும் இலவச தடுப்பூசி என அறிவித்தார்கள். தடுப்பூசி லாட்டரிகள் அறிவிக்கப்பட்டன. ஊரில் இருக்கும் அத்தனை மைதானங்களிலும் காரில் உட்கார்ந்து கொண்டே தடுப்பூசி போட்டுக் கொள்ள இராணுவம் வந்து ஏற்பாடு செய்தது. இருந்த அத்தனை நிறுவனங்களின் தடுப்பூசியையும் வாங்கினார்கள். போகிற வருகிறவர்களுக்கெல்லாம் ஊசி போட்டுத் தள்ளினார்கள். இவ்வளவு இருந்தும் தடுப்பூசியின் தவறான தகவல்கள் இணையத்தை ஆக்கிரமித்து இந்த முயற்சியைச் சற்றே குலைத்தன.
இன்று வரை வயது வந்தவர்களில் சுமார் 72.7 சதவிகிதம் குறைந்தது ஒரு தடுப்பூசி பெற்றுள்ளனர். 70 சதவிகிதம் பெரியவர்களை ஜூலை 4க்குள் அடைய வேண்டும் என்று இலக்கு நிர்ணயித்தது அரசு. ஆனால் அந்த தேசிய இலக்கை அடைய ஏறக்குறைய ஒரு மாதம் அதிகமாகத் தேவைப்பட்டது. அதற்குள் வைரஸ் பிறழ்ந்து டெல்டாவாக உருமாறி வந்துவிட மீண்டும் ஒரே களேபரம்.
தற்போது போர்க்கால முயற்சியாக வீடுவீடாக சென்று ஊசி போட ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். சமீபத்தில் ஜனாதிபதி ஜோ பைடன் “உங்களுக்காகவும், உங்கள் அன்பு குடும்பத்துக்காகவும், உங்கள் சுற்றுப்புறத்துக்காகவும், உங்கள் நாட்டிற்காகவும் இதைச் செய்யுங்கள். இது கேலிக்குரியதாகத் தெரியலாம், ஆனால் இது ஒரு தேசபக்திக்குரிய விஷயம்” என்று அறிவித்தார். இண்டிபெண்டென்ஸ் டே திரைப்படத்தில் வரும் ஜனாதிபதி பில் புல்மேனை நினைவுபடுத்தும் பேச்சு. வைரஸை வேற்றுகிரகவாசிகள் போலச் சீக்கிரமாக ஓட்டி விடுவார்கள் என நம்பலாம்.
டெஸ்டோஸ்டெரோன் நிறைந்த சார்பட்டா பரம்பரை படத்தைப் பார்க்க முடிந்தது. ரஞ்சித் கண்டிப்பாக ஒரு auteur. தன் கலையைச் சரியாகப் புரிந்து கொண்ட ஒரு திரைப்படக் கலைஞர். அது காலா திரைப்படத்தின் மூலமே தெரிந்தது. சா.பரம்பரையில் தன் கலையை நேர்த்தியாகச் செய்திருக்கிறார். ரஞ்சித்திற்கும் அவரது குழுவிற்கும் வாழ்த்துக்கள்.
”சா.பரம்பரையில் எமர்ஜென்ஸியை என்ன சூப்பரா கதையில யூஸ் பண்ணியிருக்காங்க தெரியுமா… சான்ஸே இல்ல… ஜீனியஸ்” என்று யூடூபில் விமர்சகர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருப்பது காதில் விழுந்தது. இது ஒரு புராதன யோசனை என்று சொல்லிக் கேட்பாரில்லை என்பதால் இதே போல ஒரு இலக்கிய சாதனத்தைப் பயன்படுத்திய போன நூற்றாண்டின் ஜீனியஸ் ஒருவரை பற்றிப் பார்க்கலாம்.
ஐரிஷ் எழுத்தாளர் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ்(James Joyce) எழுதிய யூலிஸீஸ்(Ulysses) ஒரு நவீனத்துவ நாவல். இதை 1918 – 1920 வரை அமெரிக்க இதழான தி லிட்டில் ரிவியூவில் தொடராக எழுதினார்.
முதல் பார்வையில், புத்தகத்தின் பெரும்பகுதி ஒரு கட்டமைப்பே இல்லாமல் குழப்பமானதாகத் தோன்றலாம்; ஜாய்ஸ் ஒருமுறை சொன்னது, “நான் பல மர்மங்களைப் புதிர்களை இதனுள் வைத்துள்ளேன், அதனால் பல நூற்றாண்டுகளாகப் பேராசிரியர்களை பிஸியாக வைத்து இருப்பேன், நான் என்ன சொல்கிறேன் என்று வாதிட்டுக்கொண்டே இருப்பார்கள்”. புத்தகம் பதினெட்டு அத்தியாயங்களைக் கொண்டது, இதன் ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் ஒரு நாளின் ஒரு மணிநேரத்தை உள்ளடக்கியது. ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திற்கும் அதன் சொந்த இலக்கிய பாணி இருந்தது. சில நனவோடை போலவும், ஒரு நாடகத்தைப் போலவும், குத்துக்கள், பகடிகள் மற்றும் குறிப்புகள் நிறைந்தவையாகவும் எழுதினார் ஜாய்ஸ். மற்றும் ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் ஓமரின் ஒடிஸியின் ஒரு குறிப்பிட்ட நிகழ்வுடன் தொடர்புடையது. கதாபாத்திரங்களின் மனதில் தான் கதையின் முக்கிய நிகழ்வுகளே நடக்கின்றன.
இத்தனைக்கும் கதை ரொம்பவே சாதாரணமான கதை. தமிழ் சினிமா விமர்சகர்களின் பாஷையில் காப்பி அடிக்கப்பட்ட காவிய கதை. ஓமரின் காவியமான ஒடிஸியை தழுவி எழுதப்பட்டது. 1904 ஜூன் 16 ஒரு சாதாரண நாள்(இந்நாளின் பின்கதைதான் காமெடியே). அந்த ஒரே நாளில் டப்ளினில் பயணிக்கும் லியோபோல்ட் ப்ளூம் என்னும் ஒரு விளம்பர நிறுவன விற்பனையாளனின் அன்றைய சந்திப்புகளை யூலிஸஸில் விவரிக்கிறார். இதை முழுவதும் புரிந்து, சிரித்துச் சிரித்து ரசிக்க எனக்குப் பத்து வருடங்களாவது ஆகியது. மூன்று முறையாவது படித்த பின் தான் ஜாய்ஸின் புத்திசாலித்தனம் புரிய ஆரம்பித்தது.
ஜாய்ஸ் 1904 ஜூன் 16றை தேர்ந்தெடுக்கக் காரணம், அந்நாளில் தான் மனைவியான நோரா பார்னகிளை முதன் முறையாகச் சந்தித்தார். இருவரும் காதலில் விழுந்து வேலை மற்றும் மகிழ்ச்சியைத் தேடி அயர்லாந்தை விட்டு வெளியேறினார்கள். தன் மனைவியின் மேல் அளவுக்கதிமான காதலிலிருந்த ஜாய்ஸ், அவளைச் சந்தித்த அந்த முதல் நாளை, தான் எழுதிய மிக முக்கியமான நாவலின் கதை நடக்கும் நாளாக தேர்ந்தெடுத்தார்.
அவர் மனைவிக்குப் பின் அவர் காதலித்தது டப்ளின் நகரத்தை. சில பேரழிவுகளில் டப்ளின் நகரம் அழிக்கப்படுமானால், இந்நாவலின் பக்கங்கள் மூலம் செங்கல் செங்கல்லாகக் கட்டியமைக்கப்படலாம் என்ற அளவிற்கு அந்நகரத்தைப் பற்றி ஒரு விரிவான விளக்கம் கொண்டது யுலிஸிஸ். கதையின் நாயகியையும் தன் மனைவியின் சாயல் கொண்டவளாகத் தான் உருவாக்கினார். ஜூன் 16 1904 அன்று வந்த The Irish Times வந்த அத்தனை செய்திகளும் அந்நாவலில் இடம்பெற்றன. கதையில் நாயகன் ப்ளூம் அன்று மதியம் 2:30க்கு நடைபெறவுள்ள குதிரை ரேஸில் த்ரோஅவே என்னும் குதிரையின் மேல் பந்தயங்கட்ட முடிவு செய்கிறான். உண்மையாக ஜூன் 16 1904 அன்று The Irish Timesல் வந்த ரேஸ் அட்டவணையில் அதே நேரத்தில் ஓடிய ஒரு குதிரையின் பெயர் தான் அது. இதைப் போல பலப்பல குறிப்புகள்.
ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ் பற்றி ரிச்சர்ட் எல்மன் எழுதிய சரிதையில் நாவல் வெளியான அன்று நடந்த ஒரு சம்பவத்தை பற்றி ஒரு குறிப்புள்ளது. நாவல் முதலில் தொடராக வந்த போது அதில் கூறப்பட்டுள்ள விஷயங்களுக்காகப் பல நாடுகளில் தடை செய்யத் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நாவலை வெளியிட யாரும் முன்வராத போது , பாரிஸிலுள்ள தி ஷேக்ஸ்பியர் கம்பெனி நடத்திக் கொண்டிருந்த சில்வியா பீச் முன்வர, ஜாய்ஸின் 40வது பிறந்தநாளன்று 200 காப்பிகளாகப் புத்தகம் வெளியிடப்படுகிறது. இரண்டாம் பிரதியைத் தான் வைத்துக் கொண்டு சில்வியா பீச், முதல் பிரதியை அழகான ஒரு தாளில் மடித்து ஜாய்ஸின் அப்பார்ட்மெண்டிற்கு அனுப்புகிறார் சில்வியா.
புத்தகம் வீட்டிற்கு வருகிறது. ஜாய்ஸ், அவரது மனைவி மற்றும் அவளது தோழி ஆகிய மூவரும் வீட்டில் இருக்கிறார்கள். யுலிஸிஸின் முதல் பிரதியை ஜாய்ஸ் பிரித்து, தன் பவுண்டென் பேனாவை எடுத்து முதல் பக்கத்தைத் திருப்பி, to my darling nora.. with love from jim என்று எழுதி தனது மனைவியிடம் சமர்ப்பிக்கிறார். புத்தகங்களைப் படிக்கும் பழக்கமில்லா மனைவி அதைத் திருப்பி திருப்பி பார்த்து விட்டு, “அது சரி, நிச்சயமாக நான் இதையெல்லாம் படிக்க மாட்டேன்” என்று சொல்கிறாள். அப்படியே திரும்பி தனது தோழியிடம், “இந்தா புத்தகத்தைப் பிடி, இதற்கு என்ன தருவாய்” என்று கேட்கிறாள். தனது மனைவியைப் பார்த்த முதல் நாளை வைத்து எழுதப்பட்ட அந்த நாவல் ஒரு அசாதாரண காதல் செயல். அந்த முதல் பிரதிக்கு நேர்ந்தது ஒரு பாவம். பாவம் ஜாய்ஸ்.
