பழைய ப்ளாக்கையும் புதியதையும் இணைக்கப் போய் ஒரே களேபாரம். ஆங்கில வலைப்பதிவின் பாதி பதிவுகளை காணவில்லை. இருக்கும் பதிவுகளில் இருக்கும் படங்களை காணவில்லை. நாலு நாட்களாக பழைய பேக்-அப்களை தேடி அலுத்துப் போய் தற்பொழுது தேறிய வோர்ட்ப்ரஸ்ஸை பழுது பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ப்ரேக் கே பாத்…
ஹாப்பி பர்த்டே வாத்யாரே!
வாத்தியார் இன்று இருந்திருந்தால் அவருடைய இளமையான 86ம் வயதில் ஐபிஎல்லையும், வைரஸையும், மாற்றமில்லாமல் கழகங்களுக்கு மாற்றி மாற்றி ஓட்டுப் போடும் தமிழனையும் பற்றி கற்றதும் பெற்றதும் கட்டுரை எழுதிக் கொண்டிருப்பார்.
தமிழில் எழுதப்பட்ட பிரமாதமான coming-of-age நாவலான நிலா நிழல் படித்தவுடன் பிடித்த சுஜாதா பித்து இன்னமும் விட்டபாடில்லை. ஹாப்பி பர்த்டே வாத்யாரே!
வாட்ஸ்சாப் வைத்தியர்களும் பக்கெட் பிரியாணியும்
மயிலாடுதுறை வைத்தீஸ்வரன் கோயிலின் குடமுழுக்கை 144ஐ போட்டு, கூட்டத்தை கட்டுப்படுத்தி நல்ல வெயில் அடிக்கும் நாளில் பிரகாசமாய் பிரமாதமாய் நடத்தியதை பொதிகையில் காணப்பெற்றேன். இந்த தொற்று நாட்களில் இம்மாதிரி கட்டுப்பாடுகளை விதிப்பது தவிர்க்கமுடியாதது தான். தொற்று பற்றற்று போனவுடன் கும்பாபிஷேக கோயிலை போய் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அதுவரை பலப்பல ட்ரோன்கள் சமேதமாக சுத்தி சுத்தி விமானத்தையும் ராஜ கோபுரத்தையும் ஒரே நேரத்தில் பார்க்க வைத்த நல்ல உள்ளங்களுக்கு நன்றிகள் பல. பொதிகையில் கொஞ்சம் சத்தமாய் கூடவே உரை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
இப்போதிருக்கின்ற நிலைமைக்கு மருத்துவக் கடவுளான வைத்திய ஈஸ்வரனைத் தவிர நம்மிடம் இருப்பது இரண்டே விஷயங்கள் – மாஸ்க் மற்றும் தடுப்பூசி. ஜடாயு ராவணனை வழிமறித்து சண்டையிட்டு மாண்டபோது ராம லட்சுமணர்களால் இங்குள்ள குளக்கரையின் அருகில் தான் கடைசி சடங்குகள் செய்யப்பட்டதாகவும் அதனால் ஜடாயு தீர்த்தம் என்று பெயர் பெற்றது இந்த குளம் என்றும் சொன்னார்கள். வரைபடத்தை வைத்துப் பார்த்தால் நிலவியல் சரியாகத் தான் இருப்பதாய் தோன்றுகிறது. இருபது வயதில் நண்பன் ஒருவனுக்காக மெட்ராஸிருந்து நாடி சோதிடத்தை பார்க்கப் போனதாக ஞாபகம். தேடித் தேடி பிறகு கிடைத்ததாகவும் ஞாபகம்.
தற்போதைய வைரஸ் தொற்றை ஏழாம் நூற்றாண்டிலேயே உணர்ந்த மாதிரி திருத்தாண்டகத்தில் பாடியிருக்கும் திருநாவுக்கரசருக்கும் அவரது இனிமையான தமிழக்கும் சமுக விலகலுடன் ஒரு மெய்நிகர் கைக்குலுக்கல்.
பேரா யிரம்பரவி வானோ ரேத்தும்
– திருநாவுக்கரசு நாயனார் (திருதாண்டகம்)
பெம்மானைப் பிரிவிலா அடியார்க் கென்றும்
வாராத செல்வம் வருவிப் பானை
மந்திரமுந் தந்திரமும் மருந்து மாகித்
தீராநோய் தீர்த்தருள வல்லான் தன்னைத்
திரிபுரங்கள் தீயெழத்திண் சிலைகைக் கொண்ட
போரானைப் புள்ளிருக்கு வேளூ ரானைப்
போற்றாதே ஆற்றநாள் போக்கி னேனே
வாட்ஸ்சாப்பில் இந்த வாரம் வந்த 210 குறுஞ்செய்திகளில் எனக்காக வந்த தனிப்பட்ட கு.செய்திகள் 18. மற்றவை இரண்டு வகைப்படும் – முதலாவது குட்மார்னிங் குட்நைட் வகையறா, இதில் தப்பில்லை. அடுத்தது இந்த வைரஸை தவிடுபொடியாக்க வாட்ஸாப் வைத்தியர்களால் படித்து விட்டு பகிரவும் என்று அனுப்பப்படும் அரைகுறை உண்மைகள் நிரம்பிய பொய்கள். கற்பூரத்தை முகர்வதில் ஆரம்பித்து தடுப்பூசியில் 5ஜி சிப்புகள் பதித்துள்ளதாகவும், இந்த வைரஸ்ஸே இலுமினாட்டிகளின் வேலை எனவும் கற்பனை குதிரைகள் பறக்கும் கதைகள்.
உண்மையைப் போலவே தோற்றமளிக்கும் இந்த குறுஞ்செய்திகளில் எதை மதிப்பது எதை அழிப்பது என்று தெரியாத ஜனம் எல்லாவற்றையும் எல்லோருக்கும் அனுப்பி இருக்கிற குழப்பத்தை அதிகமாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. கல்லூரி மாணவன் தினத்தந்தியில் தமிழ் கற்றுக்கொண்டவன் என்று பாகுபாடில்லாமல் இந்த வாட்ஸாப் போன்ற வசிகரமான டெக்னாலஜிகள் உலகை சமன்படுத்திக் கொண்டிருந்தாலும் இம்மாதிரி துஷ்பிரயோகங்கள் மக்களிடையே பீதியை அதிகரித்து வருவது துரதிஷ்டம் தான்.
இந்த மாதிரி ஸ்பாம் குறுஞ்செய்திகளை தினமும் எழுதி அனுப்புவர்களின் மனதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. நிஜமாகவே இவர்கள் உதவ நினைக்கிறார்களா அல்லது தனியாய் உணர்வதால் யா மொய்தீனிலிருந்து பக்கெட் பிரியாணி ஆர்டர் செய்து சாப்பிட்டுக் கொண்டே எழுதி அனுப்புவதில் இன்பம் அனுபவிக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை. உலகம் இப்படி இருக்கும் நிலைமையில் எந்த விஷயத்தை அனுப்புவதற்கு முன்னும் கொஞ்சம் யோசிக்கவும். உங்களுக்கு யாராவது இம்மாதிரி குறுஞ்செய்திகளை அனுப்பி பகிரவில்லை என்றால் உங்கள் தலை சுக்கு ஆயிரமாய் வெடிக்கும் என்று சொன்னால் உத்தரவாதமாக அதை அழித்து விட்டு விஜய்யில் பாரதி கண்ணம்மா பார்க்க போய்விடவும்.
பதினைந்து வருடங்களுக்கு பிறகு மீண்டும் அசோகமித்ரனின் 18வது அட்சக்கோடு படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அசோகமித்ரனின் பெயரில் இருப்பதை போலவே லேசான சோகமும் கொஞ்சம் அவநம்பிக்கையும் அவரது கதைகளில் இடம்பெறும். ஆனாலும் நம்பிக்கை துளிர் விடும் இடங்களும் எட்டிப் பார்க்கும். சாமானிய மனிதனின் வாழ்வில் நடக்கும் அசெளகரியங்களின் மேலுள்ள உன்னிப்பான பார்வையும், அவரது அங்கதமான நடையும், கச்சிதமான கதை வடிவமும் அமையப் பெற்றது அசோகமித்ரனின் கதைகள். எத்தனை முறை படித்தாலும் – “பார்த்தியா எப்படி எழுதறேன்னு” என்று தன் மீது கவன ஈர்ப்பு கொள்ள வைக்காத எழுத்துக்கள். எழுத்தாளர்களின் எழுத்தாளர்.
சமீபத்தில் கேட்ட மிகச்சிறந்த தமிழ் ஆல்பம் 99 ஸாங்க்ஸ் என்ற ஆங்கில பேர் கொண்ட எ.ஆர்.ரஹ்மானின் சொந்தப் பட இசை. பதினாங்கு பாடல்களில் அரை டஜன் பாடல்களாவது காலத்தை தாண்டி நிற்கும் பாடல்கள். தமிழ்ப் பாடல்களில் ஆங்கிலக் கலப்பு என்பதை பற்றி பேச்சே போய்விட்டது. எங்கு தமிழ் எங்கு ஆங்கிலம் என்று புரியாமல் ஒன்றோடொன்று கலந்து போன பாடல்கள் – டக்குன்னு டக்குன்னு டக்குன்னு டக்குன்னு டக்குன்னு டக்குன்னு பாக்காத // பக்குன்னு பக்குன்னு பக்குன்னு பக்குன்னு பக்குன்னு பக்குன்னு ஆக்காத // கிக் ஒன்னு கிக் ஒன்னு கிக் ஒன்னு கிக் ஒன்னு கிக் ஒன்னு இருக்குது பார்வையில // லுக் ஒன்னு லுக் ஒன்னு லுக் ஒன்னு லுக் ஒன்னு விட்டுட்டு போனா தப்பே இல்ல.
இம் மாதிரி பாடல்களுக்கு நடுவில் 99 ஸாங்க்ஸின் பாடல்களுக்கு வரிகள் எழுதியது கிட்டத்தட்ட 8 கவிஞர்கள். சுத்தமான தமிழ் மட்டும் தான் என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும் – நாளை நாளை பாடலில் கல்லூரிப் பருவத்தை ஞாபகப்படுத்தும் விவேக்கும், ஜுவாலாமுகி என்ற சமஸ்கிருத பெயரோடு வரும் பாடலில் தமிழில் விளையாடும் மதன் கார்க்கியும், குட்டி ரேவதியின் சீமந்தப்பூ மெலடியும், ஆகாய நீலங்களில் என்ற பாடலில் தாமரையின் தமிழும் ஸ்ரேயா கோஷலின் உச்சரிப்பும் தமிழ் இசை மேல் நம்பிக்கையை அதிகரிக்கின்றன. ஓராயிரம் வானவில் என்ற பாடலில் பியானோ இசையும் கவித்தமிழும் விஜய் யேசுதாஸின் குரலும் இழுத்துக் கொண்டு செல்கின்றன. கவிதைகள் புரிந்த மாதிரியும் இருக்க வேண்டும் புரியாத மாதிரியும் இருக்க வேண்டும் என்பார்கள். கவித்துவமான ஆல்பம்.
-மே ஒன்று. சிஎஸ்கே மும்பை இண்டியன்ஸிடம் கடைசி பந்தில் தோற்ற தினம்.
கரோனாவாசம்
போன வருடம் பிப்ரவரி 29ம் தேதி அமெரிக்காவின் முதல் கரோனா(கொரோனா அல்ல) துக்கம் நடந்தது என் வீட்டின் கொல்லைப்புரத்தில் இருக்கும் ஆஸ்பத்திரியில். ஆறு மைல் தள்ளி இருக்கும் கர்க்லாண்டில் அகாலமாய் அந்த மரணம் நிகழ அமெரிக்காவே வாய் திறந்து பார்க்க, இந்தியன் ஸ்டோரில் மில்க்பிக்கீஸ் வாங்கப் போனவன் இந்த நியூஸ் கேட்டு இன்னும் இரண்டு பாக்கெட்களை அள்ளிக் கொண்டு வந்தேன். அதன் பிறகு உலகத்தில் நடந்தது எல்லாம் வரலாற்றுப் புத்தகங்களுக்கானது.
வைரஸ் வந்து, எல்லோரும் பீதியில் உறைந்து போய், வாழ்வின் தற்காலிகத் தன்மை புரிய ஆரம்பிக்க, கைகளை சரியாக அலம்பக் கற்றுக்கொண்டு, முககவசம் அணியலாமா கூடாதா என்று புரியாமல் புரிந்து கொண்டு, வீட்டுக்கொரு மாஸ்க் தைக்கும் டைலர்களாக மாறி, ஜூம் செய்ய ஆரம்பித்து, வீட்டிலிருந்து வேலை செய்ய பழகி, டோர்டாஷில் பலகாரங்களை ஆர்டர் செய்து, குடும்ப உறுப்பினர்களைத் தவிர சகலமும் அமெசானிலிருந்து வீடு வந்து சேர, கோடையில் அமெரிக்கா சமூக நீதிக்காகப் போராடி, கலிபோர்னியா காட்டுத்தீ பரவி ஊரெல்லாம் புகைமூட்டத்தில் மூழ்கி, ஜனாதிபதி தேர்தலை ஒரு வழியாய் அஞ்சலிலும் கொஞ்சம் சண்டையிலும் முடித்துக் கொண்டு, ஊரெல்லாம் ஊசிமயமாய் மாறுவதற்குள் ஒரு வருடமாகி விட்டது. சரியாய் ஒரு வருடம் ஒரு மாதம்.
முதல் சூடு பட்டதாலோ என்னவோ சியாட்டலில் மக்கள் அரசாங்க விதிமுறைக்கு கட்டுப்பட்டே இருந்தார்கள். டாக்டர் நர்ஸ்களெல்லாம் கலிங்கப் போருக்கு போவது போல் தினமும் ஆஸ்பத்திரி செல்ல, அந்த தியாகங்களுக்கு நடுவே வீட்டில் இருப்பதெல்லாம் ஒரு விஷயமா என்று தோன்றியது. இந்த பதிமூன்று மாதங்களில் நண்பர்கள் யாரும் வீட்டினுள் வரவில்லை. சமையலறை குழாய் ஒழுக ஆரம்பித்த போது, மாஸ்க் அணிந்து கொண்டு ஒரு ப்ளம்பர் வந்தார். ஒரு சின்ன வாஷர் போயிருந்தது. இதுக்காகவா என்னை அழைத்தாய் என்றபடி பார்த்துவிட்டு போனார். பிறகொரு முறை கார் பாட்டரி மக்கர் செய்ய அதை உயிர்ப்பிக்க இழந்த சக்தி வைத்தியராக ஒரு மெக்கானிக் வந்து போனார். வேறு வழியில்லாமல் ஓரிரு முறை டாக்டரிடம் செல்ல வேண்டியிருந்தது. இவைகளை தவிர வீடே கதி என்று இருந்தவனுக்கு, போன மாதக் கடைசியில் அரசாங்கம் விதிகளை கொஞ்சம் தளர்த்தியது ஆறுதலாயிருந்தது. அதனால் பதிமூன்று மாத வீடுவாசத்திற்குப் பின், கரோனா பற்றி இனி கொஞ்சம் கவலைப்படாமல் வெளியே தலை காட்டலாம் என்று தோன்றியது.
போன வாரம் புனித வெள்ளியன்று, அதாவது சரியாக சார்வாரி வருடம் பங்குனி இருபதாம் தேதி சஷ்டியில் ராகுஎமகுளிகை காலங்களை கருத்தில் கொண்டு, வீட்டை விட்டு வெளியே வரலாமா என்று யோசித்து முடிவு செய்தேன். முதலில் செல்ல வேண்டும் என்று தோன்றியது அரை மைலில் இருக்கும் கோவிலுக்குத் தான். வாரத்திற்கு ஒரு முறையாவது போய்விடக் கூடிய, கூப்பிடு தூரத்தில் இருக்கும் கோவிலுக்கு ஒரு வருடம் போகாமல் இருந்தது கொஞ்சம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத விஷயம் தான். மார்கழிக் காலைகளில் திருப்பாவை சொல்லிக்/கேட்டு வந்தவனுக்கு இந்த வருடம் ஸ்பாட்டிபையில் எம்.எல். வசந்தகுமாரியின் திருப்பாவை தான் முடிந்தது.
கோவிலில் எல்லாமே மாறியிருந்தது. முதலில் ஆன்லைனில் புக் செய்து கொண்டேன். ஆறரை மணிக்கு மாஸ்க் அணிந்து கோவிலுக்கு சென்ற போது ஒரு பத்துப் பேர் வெளியே நின்று கொண்டிருந்தார்கள். செருப்பை கூட அந்த குளிரில் வெளியே விட்டுத் தான் செல்ல வேண்டும் என்று போர்டு அறிவித்தது.
கோவிலின் உள்ளே போனால் பெரிய மெஷின் ஒன்றில் நம் கையை காட்டச் சொல்கிறார்கள். Infrared அலைகள் பாய உடம்பின் சூட்டை உள்வாங்கி low… low.. என்று அந்த மெஷின் சொல்ல, நீங்க போகலாம் என்று நல்ல நெல்லைத் தமிழில் அந்தப் பெண்மணி சொல்ல உள்ளே நுழைகிறேன். எதிரில் பிரம்மாண்டமாய் விநாயகர். அதுவரை சென்னையை தாண்டி வெளியே வாழாதவனுக்கு 2005ல் சியாட்டல் வந்தபோது இருந்த கொஞ்சநஞ்ச கேள்விகள் விலக காரணமாயிருந்தது இந்த ஆஜானுவிநாயகர் தான். ஒரு வருடத்திற்கு பிறகு பார்த்த போது சட்டென ஒரு சிலிர்ப்பு. வீட்டைத் தாண்டி ஒரு உலகமே இருப்பதை ஞாபகப்படுத்திய கணம். பக்கதிலிருந்த மடப்பள்ளி கதவுகள் மூடப்பட்டிக்கின்றன. ஆக இன்று கோயில் பிரசாத கிச்சடி இல்லை என்பது உறுதியாகிறது.
உள்ளே எல்லா இடத்திலும் six feet away ஸ்டிக்கர்கள், not beyond this point என்று எச்சரிக்கும் மஞ்சள் ரிப்பன்களின் பின்னால் வேங்கடேசன் நின்றிருக்க, வேண்டியது வேறில்லை எனத் தோன்றும் போதே நம்மாழ்வாரும் கூடவே ஞாபகத்துக்கு வந்தார்.
கண்ணுள் நின்று அகலான் கருத்தின் கண் பெரியன்
எண்ணில் நுண் பொருள் ஏழிசையின் சுவை தானே
வண்ண நன் மணிமாடங்கள் சூழ் திருப்பேரான்
திண்ணம் என் மனத்துப் புகுந்தான் செறிந்து இன்றே
– திருவாய்மொழி
என்ன தான் கலிபோர்னியா காட்டுத்தீ வந்தாலும் கரோனா வைரஸ் வந்தாலும் எங்களூரில் எம்பெருமான் இன்னமும் அருள்பாலித்து கொண்டு தான் இருக்கிறான் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். அதுவும் அந்த கரிய பெருமாளின் சிறிய புன்முறுவலை காணாமல் போக முடியாது. 2014ல் தான் இந்த கோயிலின் கும்பாபிஷேகம் நடைபெற்றது. கோயிலில் போட்டோ எடுக்க ஆள் தேட, காமிரா கையோடு போன என்னை பிடித்து நிறுத்தினார்கள். அன்றிலிருந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதத்திற்கு நடந்த திருப்பணிகளை அருகிலிருந்து படம் பிடிக்க வாய்ப்புக் கிடைத்தது. மிகப்பெரிய மரப் பெட்டியில் இந்தியாவிலிருந்து வந்திறங்கிய அந்த பெருமாளின் விக்கிரகத்துக்கு ஜலதிவாசம் முதற்கொண்டு பூர்ணாஹுதி செய்யும் வரை கருங்கல்லில் வடிக்கப்பட்ட ஒரு சிலை பிறந்து, கண்திறந்து, அருட்பேராற்றலாக மாறும் வைபவத்தை அருகிலிருந்து பார்த்து படமெடுக்க முடிந்தது. அதனாலோ என்னவோ இந்த எம்பெருமான் கண்ணுள் நின்று அகலானாகிவிட்டான்.
வழக்கமாய் தரப்படும் கற்பூரம் தீர்த்த சடாரி இத்தியாதிகளை காணோம். பட்டர் கர்ப்பக்கிரகத்திலிருந்து பூ பழம் என்று எடுத்து வந்து ஓரிடத்தில் வைத்து விட்டு போய் விடுகிறார். வேண்டியவர்கள் அவர்களே போய் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்கிறார். ஆனால் கோயிலின் வழக்கமான ஊதுபத்தியும் சாம்பிராணியும் கலந்த வாசனை சன்னமாய் வந்து கொண்டிருக்கிறது. பட்டர் என்னை பார்த்தவுடன், முககவசத்தின் பின்னாலிருந்து சிரிக்க, நானும் அதே போல் முககவசத்தில் மறைந்து கொண்டு சிரிக்க, “செளக்கியமா?” “ம்ம்ம்.. இருக்கேன்” என்று பதிலளித்து விட்டு ஸ்பீக்கரில் பாவயாமி போட போய்விட்டார். புதுசாக பார்க்கிற மாதிரி அந்தக் கோயிலை பார்த்து சுற்றி விட்டு, கண்ணாடி அறையில் வைக்கப்பட்டிருந்த நவகிரகங்களை பார்த்து வெளியே வரும் போது இன்னும் ஒரு பத்து பேர் லைனில் நின்றிருந்தார்கள்.
சற்றே இருட்ட ஆரம்பித்திருந்தது, தேடி செருப்பை போடுவதற்குள் எலும்பு வரை குளிர் நுழைந்து விட்டது. பெருமாள் தரிசனத்திற்கு பிறகு கரோனாவே காணாமல் போனதாக தோன்றியது. காரில் ஏறியவுடன் மாஸ்கை இழுத்து தூக்கிப் போட்டேன். தாத்தா தாத்தா களவெட்டி, பொந்துல யாரு மீன் கொத்தி என்று டி-யும் அறிவும் ஸ்டீரியோவில் பாட கேட்டுக் கொண்டே வீடு வந்தேன். எதற்கும் இருந்து விட்டு போகட்டும் என்று நன்றாக சோப்பு போட்டு கைகளை அலம்பிக் கொண்டேன்.
இரண்டு வேலைக்காரர்கள்
போன வாரம் நெட்ஃபிளிக்ஸில் இரண்டு திரைப்படங்கள் பார்க்க முடிந்தது. ஒன்று White Tiger, மற்றொன்று Sir. இரண்டு திரைப்படங்களின் கதைகளிலும் நாயகர்கள் இந்தியாவில் எங்கும் பார்க்ககூடிய சாராசரியான வேலைக்காரர்கள்.
அரவிந்த் அடிகா எழுதி 2008ல் புக்கர் பரிசு பெற்ற வொயிட் டைகர் நாவலை பத்தாண்டுகள் கழித்து சாவகாசமாக படமாக்கி இருக்கிறார்கள். புத்தகம் வெளிவந்த போது இருந்த அந்த வெடவெடப்பு இல்லாமல் இம்மாதிரி கதைகளை திரையில் பலமுறை ஏற்கனவே பார்த்திருப்பதால் கொஞ்சம் கொட்டாவி தான். நவ இந்தியாவில் சாதி மற்றும் அடிமைத்தனத்தால் உருவாக்கப்பட்ட கூண்டிலிருந்து வெளியேறும் ஏழை இளைஞன் பால்ராமின் கதை. சலுகை பெற்றவர்களை அவர்களின் உயர்ந்த இடத்தில் வைத்திருக்கவும், ஏழைகளை தெருக்களில் வைத்திருக்கவும் வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு மோசமான அமைப்பின் மீதான முழு இரத்தக்களரி தாக்குதல். பால்ராம் சொல்வது போல் ஏழை வேலைக்கார்கள் கூட்டிலடைக்கப்பட்ட கோழிகள். அவனும் மற்றக் கூட்டிலடைப்பட்ட ஏழைகளும் ஒன்றுகூடி, கூச்சலிட்டு, திணறுகிறார்கள், அடுத்து யார் படுகொலை செய்யப்படுவார்கள் என்று காத்திருக்கிறார்கள். அடிகாவின் கதையின் மையத்தில் ஒரு இருள் இருந்தது, ராமின் பஹ்ரானியின் திரை வடிவத்தில் அது கொஞ்சம் காணாமல் போய்விட்டது.
2018 பம்பாய் சென்ற போது என்னை ஏற்றிச் சென்ற கருப்பு மஞ்சள் ஆட்டோகாரருக்கு நான் சரியாக ஹிந்தியில் சொல்லாததால் உள்ளூர் விமான நிலையத்துக்கு பதிலாக சர்வதேச விமான நிலையத்தில் இறக்கிவிட்டு சென்றுவிட்டார். விஷயம் புரிந்து அடுத்தொரு ஆட்டோ பிடித்து உள்ளூர் விமான நிலையத்துக்கு போகும் வழியில் எராளமான குறுகலான சந்துக்கள். அதில் குண்டும் குழியுமாக நீர் நிரம்பிய ரோடின் ஓரமாக ப்ளாட்பாரத்தில் தூங்கும் ஜனங்கள். அங்கிருந்து ஒரே ஒரு தெரு தள்ளி மேல்நாட்டு சாயல் கொண்ட ஹோட்டல்கள், கார்கள், சல்யூட் அடிக்கும் வாட்ச்மேன்கள். பம்பாய் மும்பாயாக மாறினாலும் நகரங்களுக்கே உண்டான அதன் அசுரகுணம் மாறுவதாயில்லை.
அந்த சலசலப்பான பெருநகரத்தில் ஒரு ஆடை வடிவமைப்பாளராக வேண்டும் என்ற கனவுடன் வரும் ஒரு படிக்காத கிராமப் பெண் ரத்னாவின் பார்வையில் எடுக்கப்பட்ட படம், சார். ரத்னாவின் கனவுகள் பெரியவை, ஆனால் அவள் ஒவ்வொரு அடியிலும் சமூக மற்றும் பொருளாதார தடைகளை எதிர்கொள்கிறாள். இதில் தன் எஜமானின் மேல் கொஞ்சம் காதல். பரஸ்பர மரியாதையில் ஆரம்பிக்கும் அவர்களின் உறவு, நட்பாகி இறுதியில் அன்பாகும் கதை.
ரத்னாவாக நடித்திருந்த திலோத்தமா ஷோம் ஒரு பிரமாதமான கண்டுபிடிப்பு. பெரும்பாலும் உரையாடல் இல்லாமலேயே செல்லும் இப்படம் இந்திய சினிமாவின் வெற்றி என்று தயக்கமாய் சொல்லலாம்.
ஆனால் இவ்விரண்டு படங்களும் வேலைக்காரர்களைப் பற்றி இருந்தாலும் அது இந்தியாவையும் அதில் ஊறிப்போன முதலாளித்துவத்தையும் பற்றிய விமர்சனமாக எனக்குப் பட்டது.
ஒரு படத்தில் ஒரு முஸ்லிம் வேலைக்காரன் இந்துவாக நடிக்கிறான். விடிகாலையில் ரம்ஜான் நோன்புக்கு சமைக்கும் போது மற்றொரு வேலைக்காரன் பார்த்து விட, வேலையை விட்டு தன் ஊரைப் பார்க்க போய்விடுகிறான். மற்றொன்றில் சைவ வேலைக்காரி வேறு வழியில்லாமல் அதை மறைத்து எஜமானனுக்கு அசைவம் சமைத்து தருகிறாள்.
இரண்டிலும் உயர்குடி இளம் பெண்கள் கெட்ட வார்த்தை பேசினாலும் திறந்த மனதுடன் வேலையாட்களை நடத்துகிறார்கள். இரண்டிலும் நடுவில் பேசியதற்காக வேலைக்காரர்கள் தண்டிக்கப்படுகிறார்கள். இரண்டிலும் எஜமானர்கள் வெளிநாட்டு ரிட்டன்கள். வேலைக்காரர்கள் தன் இடத்திலிருந்து வெளியேறி முன்னேற துடிக்கிறார்கள், புதிய விஷயங்களை அறிய முற்படுகிறார்கள். தோற்கிறார்கள்.
முக்கியமாக இரண்டிலும் எஜமானர்களுக்கு தத்தம் வேலைக்காரர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைப் பற்றி ஒன்றுமே தெரிவதில்லை, அறிந்து கொள்ளவும் முயல்வதுமில்லை. இதில் நம் எல்லோருக்கும் ஒரு செய்தி இருக்கிறது.
